در یک غروب مرطوب هفته در ماه گذشته، هنگامی که سایه شروع به کج شدن در پارک مرکزی کرد، جمعیت کوچکی از تراس آجری فواره بتسدا یک زمین رقص ایجاد کردند. ریتم‌های دیسکو از یک غرفه دی‌جی در یک طرف میدان، که توسط یک گلوله آینه‌ای صورتی رنگ تاج‌گذاری شده بود، می‌تپید. لحظاتی از واژگونی و رقص خانگی بود و چند کودک با شادی تکان می‌خوردند. اما بیشتر اعضای گروه، در هر ترکیبی از جنسیت، برای انجام این کار با هم جفت شدند.
در مرکز این اقدام، Abdiel Jacobsen، معروف به Abdiel حرفه ای، با کفش های پاشنه طلا و شورت های با میخ بدلیجات بود. یک سازمان‌دهنده مهمانی – بخشی از مجموعه‌ای معروف به Dance Is Life – عبدیل با همه رقصید: یک شخصیت شیک در فدورا، یک رقصنده مسن‌تر با چوگان قرمز روشن، یک کودک کوچک با دم خوک. رهگذران شروع به نشستن روی لبه چشمه کردند تا تماشا کنند.
“این چقدر خوشحال است؟” یک تماشاگر گفت
اگر شلوغی را فقط از «تب شنبه شب» بشناسید، شلوغی را نمی شناسید. رقص خط اشاره انگشت که توسط آن فیلم معروف شد، ارتباط چندانی با سبک مشارکتی که برای اولین بار در اوایل دهه 1970 در خیابان ها و کلوپ های زیرزمینی شهر نیویورک پدیدار شد، ندارد. Hustle روان است، ناوگان، به همان اندازه که شیک است. رقصی در زمان 3/4، به صورت بیضوی در ضرب 4/4 دیسکو حرکت می کند.
Hustle که توسط جوانان رنگین پوست، با بسیاری از نوآوران عجیب و غریب ایجاد شده است، دیدگاهی مترقی از رقص اجتماعی را ارائه می دهد – به ویژه در رویکرد بی طرفانه جنسیتی برای شراکت. در شلوغی، هر کسی می تواند با هر کسی برقصد، و هر کسی می تواند رهبری کند یا دنبال کند.
اگرچه محبوبیت شلوغی همراه با دیسکو کمرنگ شد، گروه کوچکی از جانبازان آن را زنده نگه داشته اند. برای عبدیل، 32 ساله، شرکت آنها مانند خانه احساس می کند. ابدیل که رقصنده اصلی سابق شرکت رقص مارتا گراهام با تجربه در رقص رقابتی سالن رقص بود، نوع متفاوتی از آزادی را در فرهنگ شلوغی یافت.
برای عبدیل، که جنسیت سیال است و از ضمایر آنها/آنها استفاده می کند، گفتند: «هوشت همیشه برای وحدت بوده است. این در مورد این است که همه، همانطور که هستند، زیر موعظه موسیقی دور هم جمع شوند.
در طول چند سال گذشته، عبدیل هم به یک محافظه کار و هم به یک بشارت دهنده شلوغی تبدیل شده است. از طریق سری Dance Is Life و پروژه تحقیقاتی و اجرایی مداوم آنها، Do The Hustle، آنها در تلاش برای مستندسازی تاریخچه فرم و کشف احتمالات خلاقانه آینده آن هستند.
در سنت طولانی شراکت بدون جنسیت، شلوغی امری دور از ذهن است. اما گوشه‌های دیگر دنیای رقص اجتماعی معاصر نیز رویکردی غیرجنسیتی برای رهبری و دنبال کردن را پذیرفته‌اند – بازتابی از چگونگی تغییر جهان و اینکه چه رقصندگانی از زمین خارج شده‌اند.
عبدیل با رقصنده و طراح رقص Caleb Teicher دوست شده است که در برنامه او “Sw!ng Out” لیندی هاپ بی طرف از جنسیت به نمایش می گذارد. در جشنواره رقص جزیره آتش امسال (15 تا 17 ژوئیه)، عبدیل و تیچر یک دونوازی غیر دودویی را اجرا خواهند کرد که شامل عناصری از hustle و Lindy Hop است که در فیلم “نرم و مرطوب” پرینس تنظیم شده است.
تیچر گفت: «این قطعه واقعا وسیله‌ای برای گفتگو است. “مکالمه ای در مورد رقص شریک، و در مورد رقص اجتماعی در مقابل رقص نمایشی شریک، و همچنین در مورد جنسیت.”
Teicher غیر باینری است و مانند Abdiel نسبتاً اخیراً شروع به استفاده از ضمایر they/them کرده است. هر دو گفتند که بیان تجربیات پیچیده و لایه‌ای از جنسیت در رقص آسان‌تر از کلمات هستند.
عبدیل گفت: «ما به نوعی، در کنار هم، حقیقت جدیدی را در درون خود شخصاً پیدا می‌کنیم و دریابیم که چگونه این درک را به دیگران منتقل کنیم. “رقص به ما کمک می کند تا در این مسیر حرکت کنیم.”
عبدیل در فلوریدا و مریلند بزرگ شد و با مادرشان که اهل ساحل عاج است در اتاق نشیمن رقص های آفریقای غربی انجام می داد. عبدیل گفت: «همیشه موسیقی پخش می‌شد، میز قهوه‌خوری را کنار می‌زدیم، و این مشکل رقص بود که مرا آلوده کرد – این نوع شادی».
در نوجوانی، آنها شروع به آموزش و تدریس در سالن رقص کردند. ابدیل در کالج، در دانشگاه هنر در فیلادلفیا، تکنیک گراهام را کشف کرد و متوجه شد که این تکنیک با بخش ناشناخته وجود آنها صحبت می کند.
عبدیل گفت: “به دلایل مذهبی، من هویت جنسی و هویت جنسی خود را در تمام دوران کودکی خود سرکوب کرده بودم.” «اتاق رقص هم خیلی باینری بود. و سپس در مورد مارتا گراهام، با این فلسفه او که شما تنها کسی هستید که وجود دارید، یاد گرفتم، و بنابراین مسئولیت دارید که تمام خود را با جهان به اشتراک بگذارید. من اینطور بودم، خدای من!»
عبدیل در سال 2011 به شرکت گراهام پیوست، اما به سراغ رپرتوار گراهام آمد که نقش‌های او برای رقصندگان مرد محدود بود. در حالی که با گروه می رقصیدند، آنها شروع به پوشیدن کفش های پاشنه دار در کلاس های رقصی کردند که در کنار آن تدریس می کردند. این تا حدی آزمایشی در همدلی بود: چگونه می‌توانستند به زنان نشان دهند چگونه با کفش پاشنه‌دار برقصند بدون اینکه بدانند چه حسی دارد؟ اما همچنین میل به جستجوی محیط‌های رقص خنثی‌تر از نظر جنسیتی را برانگیخت. آنها وبلاگی با عنوان “راه رفتن با پاشنه های من” راه اندازی کردند که تجربیات خود را در تدریس و رقصیدن با کفش های پاشنه دار مستند می کند.
به تشویق دوستان دنیای رقص، عبدیل شروع به کاوش در طیف وسیعی از رقص های باشگاهی کرد – خانه، مد، واکینگ. اما آنها یک لحظه رقص اول عاشقانه با شلوغی داشتند. آنها گفتند که عبدیل در میان جمعیت متنوع در جشن افتتاحیه آنها، “نماینده بصری کامل بودن من” را دید. برخلاف دنیای رقص، در اینجا می‌توانستند کفش‌های پاشنه‌دار خود را بپوشند، و بدون اینکه کسی پلک بزند، دنبال کنند.
عبدیل در فرهنگ شلوغی غوطه ور شد. آنها همچنین شروع به بحث در مورد تاریخچه آن با کهنه سربازان قدیمی این فرم کردند، که برخی از آنها هنوز مرتباً برای رقص بیرون می آمدند.
دید گسترده Hustle از میدان رقص، لحظه تولد آن را در اوایل دهه 70 منعکس می کند. حقوق مدنی، حقوق همجنس گرایان و حقوق زنان در حال گشودن فرهنگ آمریکایی بودند، حتی زمانی که جنگ ویتنام آن را به دو نیم کرد.
مردم به دنبال راه فرار و همچنین احساس قدرت جدید برای ابراز وجود بودند. در کلوپ‌های شهر نیویورک که در آن شلوغی ایجاد شد، فضایی برای این بیان پیدا کردند. ماریا تورس، رقصنده مشهور، در مصاحبه ای در اینستاگرام به ابدیل گفت: «هیچ جدایی بین سیاه، سفید، همجنس گرا، مستقیم، ثروتمند، فقیر وجود نداشت.
اگرچه سایر رقص‌های اجتماعی سابقه مشارکت همجنس‌گرایان را دارند، اما hustle عمیق‌تر و گسترده‌تر است. پذیرش زنان به‌عنوان رهبر در یک شراکت – تورس به خاطر رهبری متخصصش در مردان و زنان مشهور شد – به‌ویژه غیرعادی است. پوزیشن های گسترده و فضا خوار Hustle، با بازوهای کاملاً دراز شده از میان آرنج ها، نیز در رقص اجتماعی نادر است.
تورس به ابدیل گفت: “هستل آزادی است.”
همانطور که عبدیل آزادی از شلوغی را در آغوش گرفت، جمعیت شلوغ عبدیل را در آغوش گرفتند. دوستان مشترک حاضر در صحنه، نقش خواستگاری را بین عبدیل و کریستین بندول، 49 ساله، یک رقصنده طولانی مدت با یک رزومه گسترده برادوی و باله بازی کردند. بندول گفت که مجموعه وسیعی از تجربیات رقص این زوج به آنها این امکان را می دهد که “این زمان بازی جادویی” را روی زمین داشته باشند، و شلوغی را با رقص مدرن، جاز و سالن رقص ترکیب کنند.
عبدیل و بندول با هم شروع به اجرای برنامه کردند و برنامه هایی را طراحی کردند که در آن هر دو کفش پاشنه دار می پوشیدند و سرب را به عقب و جلو عوض می کردند. در سال 2019، آنها رویکرد خنثی جنسیتی Hustle را به دنیای بسیار جنسیتی رقص سالن رقص رقابتی آوردند، جایی که از لحاظ تاریخی جفت ها باید شامل یک رهبر مرد و یک پیرو زن باشند. تنها چند ماه پس از اینکه شورای ملی رقص آمریکا شراکت را به عنوان “یک رهبر و یک پیرو بدون توجه به جنسیت یا جنسیت رقصنده” بازتعریف کرد، عبدیل و بندول به عنوان اولین زوج حرفه‌ای بدون جنسیت در سالن رقص به رقابت پرداختند و به طور روان بین رهبری تغییر کردند. و در طول هر رقص چندین بار دنبال کنید.
عبدیل با خنده گفت: «فکر می‌کنم سوم تا آخر شدیم». جایزه این بود که مردم این اتفاق را دیدند.» یک مستند درباره تجربه رقابتی این زوج در سالن رقص، “FollowLeadLOVE” اکنون در دست تولید است.
عبدیل و بندل برنامه هایی برای شرکت در سایر رویدادهای سالن رقص داشتند. اما در فوریه 2020، پدر عبدیل درگذشت و یک ماه بعد بیماری همه گیر تقویم رقص آنها را پاک کرد. عبدیل با احساس گم شدن به رقص اجتماعی بازگشت.
آنها می گویند: “من به یاد رقصیدن در خانه با خانواده ام بودم و چقدر احساس رقصیدن در جمع را دوست داشتم.” این یک چیز بزرگی است که در کار صحنه تئاترم از دست دادم.»
مجموعه Dance Is Life ناشی از این نیاز به جشن های جمعی است. در اوایل همه‌گیری، زمانی که باشگاه‌ها هنوز تعطیل بودند، عبدیل و دی‌جی ناتاشا دیگز میزبان یک مهمانی رقص مجازی بودند که رقصندگان پرهیاهو را از سراسر جهان گرد هم می‌آورد. در بهار 2021، آنها با اولین رویداد خود در فواره بتسدا، آن مهمانی را آفلاین کردند.
آنها این فواره را نه تنها به دلیل راحتی آن – که در مرکز و در فضای باز قرار دارد، بسیار مناسب برای کووید –، بلکه به دلیل اهمیت آن برای شلوغ کردن تاریخ انتخاب کردند. ویلی استرادا، 65 ساله، یک پیشگام و نویسنده کتاب “گانگسترهای رقصان برونکس جنوبی” می گوید: “فواره، جایی بود که در تابستان 75، 76، 77 باید باشد.” شنبه ها تمام شب می رقصیدیم، صبح ها برای صبحانه می رفتیم، تا چشمه راه می رفتیم و تمام روز آنجا می رقصیدیم.
مهمانی‌های راحت Dance Is Life، روح آزادانه روزهای اولیه Hustle را بازتاب می‌دهند. دیگز گفت: “برای اولین مورد، ما حتی یک میز نداشتیم که بتوانم وسایل دی جی خود را روی آن بگذارم، بنابراین مرد چوب شور جعبه ای به ما داد.” «کاملاً خودتان این کار را انجام دهید. اما ما اهمیت این لحظه را احساس کردیم، پس از این که منزوی شدیم، تا در لذت رقصیدن شریک زندگی سهیم باشیم.”
تدریس به بخش مهمی از بشارت عبدیل تبدیل شده است. قبل از همه‌گیری، آنها و بندل کلاس‌های شلوغی بی‌نظیر جنسیتی را در Gibney و Juilliard اداره می‌کردند و به دانش‌آموزان نشان می‌دادند که چگونه هم رهبری و هم پیروی کنند. عبدیل به عنوان یک مدرس در دانشگاه واشنگتن، جایی که آنها مدرک کارشناسی ارشد خود را در رقص دنبال می کنند، آزمایشگاهی ایجاد کرده است که یک استودیوی رقص را به یک باشگاه تقریبی تبدیل می کند – یک دی جی زنده، یک توپ دیسکو، یک سقف پوشیده از بادکنک. مانند مهمانی های معروف دی جی دیوید مانکوسو در دهه 1970 در Loft). هدف این است که روشی را که در ابتدا فراگرفته شد، منعکس کنیم: از طریق مشاهده و بداهه گویی در زمین رقص. عبدیل گفت: «همه چیز برای برانگیختن حس بازی است.
با پروژه Do The Hustle، عبدیل بدون اینکه از ریشه های آن چشم پوشی کند، شلوغی را به عرصه کنسرت وارد می کند. در طول یک سری اقامت – با نمایش‌های در حال پیشرفت برنامه‌ریزی‌شده در Jacob’s Pillow و به عنوان بخشی از برنامه Guggenheim’s Works & Process – Abdiel در حال توسعه یک رویداد در سه بخش است: اجرای صحنه‌ای همهجانبه، از جمله بررسی تاریخچه Hustle. کلاس رقص؛ و یک مهمانی رقص بزرگ
اما قلب کار آنها همیشه زمین رقص اجتماعی خواهد بود – جایی که به احتمال زیاد با آنها برخورد خواهید کرد. جشن بعدی Dance Is Life در پارک مرکزی برای 11 جولای برنامه ریزی شده است.
آنها گفتند: “این نوع از شفا و جشن مشترک، هسته اصلی هر کاری است که من انجام می دهم.” من می خواهم تا زمانی که بمیرم این کار را ادامه دهم.
